Opis
Jego receptura opracowana została w Normandii w 1510 roku przez weneckiego mnicha Dom Bernardo Vincelii, który przebywał w klasztorze benedyktynów w miejscowości Fécamp, na północy Francji.
Do jego produkcji użytych zostało 27 roślin i przypraw ze wszystkich zakątków świata, a pierwotnie miał on być lekiem na malarię. Trunek ten bardzo szybko stał się popularny a mnisi zaczęli wytwarzać go na większą skalę. Receptura na kilkaset lat została zagubiona i dopiero w 1863 roku receptura została odnaleziona, rozszyfrowana i nieco zmieniona. Od tego czasu likier został oficjalnie nazwany Bénédictine. Jego receptura jest bacznie strzeżonym sekretem – znają ją jedynie 3 osoby w danym czasie.Likier jest kupażem różnych destylatów, a leżakuje w dębowych beczkach. Podstawą dla tego trunku jest koniak. Na etykiecie każdej butelki Bénédictine widnieje skrót D.O.M. (łac. Deo Optimo Maximo), co oznacza „Bogu Najlepszemu Największemu”.
Do jego produkcji użytych zostało 27 roślin i przypraw ze wszystkich zakątków świata, a pierwotnie miał on być lekiem na malarię. Trunek ten bardzo szybko stał się popularny a mnisi zaczęli wytwarzać go na większą skalę. Receptura na kilkaset lat została zagubiona i dopiero w 1863 roku receptura została odnaleziona, rozszyfrowana i nieco zmieniona. Od tego czasu likier został oficjalnie nazwany Bénédictine. Jego receptura jest bacznie strzeżonym sekretem – znają ją jedynie 3 osoby w danym czasie.Likier jest kupażem różnych destylatów, a leżakuje w dębowych beczkach. Podstawą dla tego trunku jest koniak. Na etykiecie każdej butelki Bénédictine widnieje skrót D.O.M. (łac. Deo Optimo Maximo), co oznacza „Bogu Najlepszemu Największemu”.
Likier można podawać zarówno bez dodatków, jak i w licznych drinkach.
